Zaman ölçülebilir bir süreçtir; bir oluşun içinde geçer ve bu süreç belirlenmiştir. Zaman birimleri çağlar, dönemler ve mevsimlerdir. Birey bu araçlar yardımıyla zamanı algılar. Olaylar bir dönemde olur ve bu oluş, akış içindedir. İşte zaman bu akış sırasını belirler.
Özünde ebedi, ölümsüz olduğunu algılayan kişi, zamanın sonsuz, sınırsız ve ebedi olmasını ister. Çünkü özsel doğa ebedi ve ölümsüzdür. Fakat beden sınırlı olduğu için zaman da ebedi ve sonsuz değildir.
Gerçek olan şimdiki andır. Geçmiş ve gelecek gerçek değildir. Birey geçmişin anıları ve geleceğin beklentilerine göre yaşarsa şimdiki zaman tüm güzelliği ile yaşanamaz. O yüzden geçmiş ve gelecekten özgürleşerek zamanın şimdiki anda akması sağlanabilir.
Her türlü bencil istek tatminsizliğe neden olur çünkü bu isteklerin doyurulması yeni isteklere neden olur. Bu yüzden bu çark hiç bitmez. Birey tüm zamanını bencil isteklerini gerçekleştirmek için harcadığında tatminsizlik olgusu yaşanır. Bu yüzden daha fazla zamana gerek yoktur; daha fazla tekâmül etmeye gerek vardır.
Tekamül ve değişim teknikleri sayesinde birey doğru nefes alıp vermeyi öğrenir. Zamanını boşa harcamaz ve zaman farkındalığı yaşar. Böylece tüm düşünce, eylem ve duygu farkındalıkla gözlemlenir. O zaman da zaman ıskalanmaz ve birey gerçeklik içinde kalır.
İlüzyon uykusundan uyanmak, içsel değişimi yaşamak, uyanık olmak için teķâmülü yaşamınızdan eksik etmeyin. O zaman zamanın akışında ve varoluşsal akışın içinde olursunuz. Her eyleminizi farkındalıkla icra edersiniz. O zaman dışsal değişim çabaları ortadan kalkar ve birey içsel, gerçek değişimi yaşar.
Bu yazıda Dünyaca Ünlü Yazar, Nobel Barış Ödülü Adayı Akif Manaf’ın “Zaman Gizemi” eserinden yararlanılmıştır.
