Dünyaya gözümüzü açtığımız andan itibaren hayatta, kendimize karşı sorumluluklarımız başlar. İstesek de istemesek de bu bir gerçek. Hayat kargaşası içinde bunu kendimize hatırlatmak gerekmektedir. Bu hatırlatma neden? Sorumluluğu bize unutturan şey nedir?
Çünkü insan ta bebeklikten beri ailede, okulda, işte yani kısacası toplum tarafından suçluluk psikolojisi ile sakatlanmıştır.
Dayatılan ödül ve ceza sistemi insanı hatalarına demirlemektedir Bir suçluluk hapishanesinde kendi infazımızı vermiş olmaktayız. En acısı da bunun farkında olmamaktır. Yapılan her eylem de kendimizi suçlayarak ya da buna dayanarak bizlerde eylemlerimizin yükünü başkalarına dayatırız. Hayatın temeli “SENİN YÜZÜNDEN” düşüncesi etrafında şekil almaya başlar.
Başkalarına dayattığımız ve başkalarında bize dayattığı bir suç mahalline dönüşür hayatımız. Tüm bunlar olurken mutluluğu, sevgiyi, yaşamı kendimize fazla görmeye başlarız. Hayatla mücadele ederiz, sanki tüm sorun hayatın bize karşı olmasıdır. Kendi isteklerimiz ve hayallerimiz birer yük olur. Gerçekleştirilemeyen her hedef karşısında kurduğumuz suçluluk hapishanesi daha da genişler, genişler ve genişler. Peki neden bunu farkında değiliz? Hayatı doyasıya yaşamak varken neden debelenip dururuz? Neden her şeyi kendimize karşı görürüz?
Kendimize karşı, hayatta karşı, insanlara karşı sorumluğumuzu reddederiz. Çünkü bize öğretilen budur. Daima suçlu biri varken bunu nasıl görebiliriz ki! Bu mekanizmanın farkına varmak gerekir. Düşünce yapısı “BAŞIMA GELEN HER ŞEYDEN BEN SORUMLUYUM!” olarak değiştiğinde mucize gerçekleşir. Artık hayatın merkezindesin dümen senin elindedir. Hayat artık sana karşı değil tam tersi daima senin yanındadır. Önemli olan hata yapmak değil aynı hatayı tekrarlamamak olduğunu fark et! Adımlar atılacak, güçlenecek her gün yeniden var olmaya başlayacaksın. Sorumluluk bilinci senin yeniden doğuşun olacak.
